เหตุแห่งความศรัทธา ที่ชาวพุทธมีต่อพระสงฆ์

การที่ใครจะไม่ศรัทธาพระรูปหนึ่ง
เป็นเรื่องง่ายมากเพราะมีเกณฑ์ตัดสิน
แค่ข้อเดียวคือ "เพราะฉันไม่ชอบ"

ไม่เกี่ยวว่าพระรูปนั้นจะประพฤติอย่างไร
ถ้าไม่ถูกใจดีแค่ไหนก็ไม่ศรัทธา

แต่ถ้าศรัทธาก็จะเอาความชอบมาเป็น
เกณฑ์ตัดสินเราชอบอย่างไรก็จะเอา
เกณฑ์อย่างนั้นมาตัดสินเกณฑ์ที่นิยม
เอามาตัดสินมอบศรัทธามีอยู่ 4 อย่าง

๑. เอารูปเป็นประมาณ
คือเพียงได้เห็นรูปร่างหน้าตา รวมทั้ง
กิริยามารยาท ก็รู้สึกศรัทธาหมดใจ

๒. เอาเสียงเป็นประมาณ
คือเพียงฟังเสียง ใจก็รู้สึกศรัทธาแล้ว
ยามได้ฟังรู้สึกไพเราะจับใจมีความสุข

๓. เอาความคร่ำครึเป็นประมาณ
ปัจจุบันใช้คำว่า "อนุรักษ์นิยม" ศรัทธา
พระที่มีความประพฤติแบบโบราณๆ

๔. เอาธรรมเป็นประมาณ
คือ เพียงได้ฟังธรรมไม่กี่ประโยค ก็เกิด
ศรัทธา ปัจจุบันนิยมใช้คำว่า "โดนใจ"
ที่มีทุกข์ฟังแล้วก็คลาย ที่สงสัยก็หาย
ประมาณว่า 

"ธรรมที่แสดงช่างไพเราะ
จับใจยิ่งนัก เหมือนกับเปิดของที่ปิด
หงายของที่คว่ำจุดประทีปในที่มืดบอก
ทางแก่คนหลง" 

โดยสรุปในข้อนี้คือมี
ความศรัทธาเพราะท่านมี "ปาฏิหาริย์ ๓"
คือมีคุณวิเศษ, รู้วาระจิต และเทศน์สอน
ได้ตรงใจดับทุกข์ ดับสงสัยได้นั่นเอง!!

#สำหรับชาวพุทธที่ดีเมื่อได้พบ
พระรูปใดที่มีคุณลักษณะดังที่กล่าวมา
แม้ข้อใดข้อหนึ่ง ก็รู้สึกศรัทธาอยาก
มอบตัวเป็นศิษย์ 

แต่กับผู้ที่เป็นปฏิปักษ์ กับพุทธศาสนา

แม้มีครบก็ไม่ศรัทธา

เพราะใจถูกมิจฉาทิฏฐิครอบหมดแล้ว

Cr. แผ่นดินพระพุทธเจ้า